A miña avoa:

aqui tedes unha breve historia da miña avoa na epoca da guerra:
O meu pai era panadeiro, iso salvounos a vida. Cambiabamos o pan por leite, por viño... Estivemos coa cartilla de racionamento unha chea de anos, eu que se? O aceite, para unha semana, ?Suspiros de España? chamábano ao aceite, jajaja? O azucre non o vías porque a miña nai a poquita que lle daban gardábaa baixo chave, porque se un poñíase enfermo ou viña unha visita había que ter ese ?azuquitar? gardado. Nós, sacarina, fíxache se ten antigüidade, eu alimentábame de sacarina. O café tampouco existía, gardábao tamén a miña nai, era achicoria e malta, e facíase café de puchero. A xente íase aos pobos para comprar cousas, porque nos pobos tiñan, a capital era dura, non había nin allos, e escapando da Garda Civil gardábano e vendíano en Bilbao. O meu pai compráballe a fariña a unha moza que viña da Rioxa, de extraperlo. O meu pai foi panadeiro e grazas a iso salvou a vida. Un pouco porque el traballaba de noite e porque se fabricou un forno de chapa que o tiña conectado á cheminea. Era o último piso e saía polo tellado o olorcito, facía o pan branco, porque o que nos daban de racionamento era con mestura de mijo, de millo, de yuca? Que agora parece que está de moda, agora págano, pero entón era unha merda, quedábache un panecillo dun día para outro, facías así e botaba, e era pequeniño, e con iso para todo o día.