A miña avoa:

aqui tedes unha breve historia da miña avoa na epoca da guerra:
O meu pai era panadeiro, iso salvounos a vida. Cambiabamos o pan por leite, por viño... Estivemos coa cartilla de racionamento unha chea de anos, eu que se? O aceite, para unha semana, ?Suspiros de España? chamábano ao aceite, jajaja? O azucre non o vías porque a miña nai a poquita que lle daban gardábaa baixo chave, porque se un poñíase enfermo ou viña unha visita había que ter ese ?azuquitar? gardado. Nós, sacarina, fíxache se ten antigüidade, eu alimentábame de sacarina. O café tampouco existía, gardábao tamén a miña nai, era achicoria e malta, e facíase café de puchero. A xente íase aos pobos para comprar cousas, porque nos pobos tiñan, a capital era dura, non había nin allos, e escapando da Garda Civil gardábano e vendíano en Bilbao. O meu pai compráballe a fariña a unha moza que viña da Rioxa, de extraperlo. O meu pai foi panadeiro e grazas a iso salvou a vida. Un pouco porque el traballaba de noite e porque se fabricou un forno de chapa que o tiña conectado á cheminea. Era o último piso e saía polo tellado o olorcito, facía o pan branco, porque o que nos daban de racionamento era con mestura de mijo, de millo, de yuca? Que agora parece que está de moda, agora págano, pero entón era unha merda, quedábache un panecillo dun día para outro, facías así e botaba, e era pequeniño, e con iso para todo o día.

 OS MEUS AVÓS:

A gran riqueza dos nosos pobos, que nunca soubemos valorar debidamente, é a riqueza cultural.
 Se conseguiramos facer un sitio para contar todas as historias que nos han contado os nosos antepasados, e que eles escoitaron contar os seus, habríamos contribuido enormemente a que os nosos pobos sexan mellor coñecidos, e que se entenda mellor a nosa historia e o noso lugar no tempo e na proyeccion hacia o futuro.

nunha ocasion eu e os meus irmans pedimoslle ao meu avó que nos contara unha historia de medo e isto foi o que nos contou:

-Isto ocorreu vai moitos anos cando ainda non había electricidade nas casas, no pobo de valdoviño que era onde vivian, a xente alumeabase polas noites con lamparas de aceite. Foi un domingo de inverno, un vecino de pobo fora a facer unha visita a un amigo de lonxe.
Pasou o dia co amigo e ao caer o sol acenderon a chimenea e comenzaron a charlar. Estiveron falando de moitas cousas pero derrepende deulles por contar historias de medo, cousas extrañas que lles aconteceran ou que oiran.
O amigo do meu avó a pesar de ser un home que vivía solo comenzou a ter medo, fixose tarde e finalmente marcharon os amigos, foi para o pobo e ao chegar a sua casa seguia tendo medo pero meteuse na cama pensando; mañá será outro dia.
Pero non lograba conciliar o sono, escoitaba os ruidos da noite e poñiase nerveuso pensando que poderian ser outras cosas, cando empezou a escoitar un ruido seguido: pom, pom, pom...
Escoitaba os pasos de alguén que se acercaba a el baizando a escaleras moi deprisa pam, pam, pam...
Polas escaleiras baixou rodando ata os seus pes unha circular que tiña colgada na pared de arriba, todo foron imaxinaciones pero o susto non olvidou na vida.

O entroido:

O Entroido é por definición a festa máis subversiva do ano. Unha festa na que os costumes se relaxan, os roles se inverten e un pode rir de todo.
O Entroido galego (tamén chamado Antroido o Introido, entre outras denominacións), é ademais unha celebración de longa tradición popular, sobre todo na provincia de Ourense. E hoxe goza de moi boa saúde, aínda que algúns ritos e peculiaridades xa se perderon e outros estean en proceso de recuperación. 
Non hai que esquecer que Galicia foi unha das poucas rexións de España que continuou celebrando o carnaval a pesar da prohibición.
Hoxe a importancia do Entroido é tal que oito carnavais galegos exhiben con orgullo a cualificación oficial de "Festa de Interese Turístico". E máis de 175 municipios de Galicia declararon festivo o Luns ou Martes de Entroido ou o Mércores de Cinza. Unha celebración por todo o alto á que calquera se pode unir. 
Iso si, convén ir disfrazado... do que sexa! Aquí o que se valora é o espírito participativo e as ganas de se divertir. Sen disfrace un corre o risco de sufrir uns lategazos; de que lle boten fariña ou formigas vivas; ou de ter que invitar a una rolda de vinos. É a lei. 
Hai tamén outra lei que se cumpre estritamente: a dos banquetes gastronómicos. Porque en Galicia o Entroido acompáñase sempre dunha boa mesa. Unha cociña de gorentosos pratos, perfecta para reparar forzas, que ten como protagonista o porco e de acompañantes as patacas, os grelos e os garavanzos. De sobremesa, filloas, orellas, bica; e de remate, un bolicor café. O mellor do mundo.

A lenda da santa compaña

 Hoxe vouvos contar a lenda da Santa Compaña, unha tradición que permaneceu na cultura tradicional galega polo paso dos seculos e da que aún quedan rastros, coma os cruceiros nos cruces de camiños.
A Santa Compaña é na mitoloxía popular galega, unha procesión de mortos ou ánimas en pena que pola noite (a partir das doce) recorren errantes os camiños dunha parroquia ou pobo. O tétrico da sua procesión é que visitan todas aquelas casas nas que en breve habrá una defunción. Ademáis de Santa Compaña tamén é coñecida coma "a procesión das animas" ou simplemente "Compaña".

Aunque o aspecto da Santa Compaña varía según a tradición das diferentes zoas, a máis extendida é a formada por unha comitiva de almas en pena, vestidos con túnicas negras con capucha que vagan durante a noite. Esta procesión fantasmal forma duas hileras as cuales van envueltas en sudarios e cos pes descalzos. Cada fantasma leva unha vela encendida e o seu paso deixa un olor a cera ou incienso no aire. Ao frente desta compañía fantasmal se encontra un espectro mayor chamado Estadea. Ademáis destas visions hay outras lendas que din que se nota un frío intenso sempre que aparece, ademáis do olor e do sonido de cadeas. Ademáis tamén se di que os fantasmas son coma unha nebla.
A procesión vai encabezada por un vivo (mortal) portando unha cruz e un caldeiro de auga bendita seguido por as ánimas con velas acendidas, non sempre visibles, notándose a sua presencia no olor a cera e o vento que se levanta ao seu paso.

Esta persoa viva que precede á procesión pode ser home ou muller, dependendo de si o patrón da parroquia é un santo ou unha santa. Tamén se cree que quen realiza esa "función" non recorda durante o día o ocurrido no transcurso da noite, únicamente se podrá recoñecer ás personas penadas con este castigo pola sua extremada delgadez e palidez. Cada noite a sua luz será máis intensa e cada día a sua palidez irá en aumento. Non lles permiten descansar ningunha noche, polo que a sua salud se vai debilitando ata enfermar sen que naide sepa as causas de tan misterioso mal. Condeados a vagar noite tras noite ata que morran ou outro incauto sexa sorprendido (ao cual e o que encabeza a procesión lle deberá pasar a cruz que porta).
Caminan emitindo rezos (case sempre un rosario) cánticos fúnebres e tocando unha pequena campanilla.

O castro de Santa Tecla

O Castro de Santa Tecla encóntrase ubicado na Guarda, Vigo, no alto da montaña do mesmo nome de uns 300 metros de altiude. Ubicado nesta situación para favorecer claramente a súa defensa. 

Tenendo ao alrededor unhas pendentes que oscilan entre un vintecinco por cento e un cincuenta por cento de desnivel. 

A ubicación é excelente xa que se encontra entre a desembocadura do río Miño e o Océano Atlántico. É unha localización claramente estratéxica. Tamén temos que ter en conta que a sus alrededores existen boas  zonas de pesca, marisqueo e tierras cultivables.  

Os oríxenes se estiman na idade de bronce alrededor dos séculos II y I a.C. aunque se aprecia a sua influencia romana posterior, como as casas rectangulares e as murallas defensivas.

Predominan as construccións circulares aunque tamén podemos observar algunha de planta ovalada e cadrada (de influencia romana).

 Algunhas das construccións tiñan vestíbulo, construidas con muros de pedra e cubertas con madeira e palla con un pilar central. O único acceso era pola porta. Se comunicaban con rúas estreitas e enlosadas. Tamén contaban con algunha plaza pequena.

 

No interior destes castros convivian familias enteiras, dende os ancianos ata os máis pequenos e eran moito mais grandes do que ahora podemos apreciar xa que estan en bastante deterioro.

É importante que nos preocupemos por conservar o que queda destes castros xa que é un recordo dos nosos antepasados.ç´8,