Giulia Toffana

Na europa do século XVII, moitas mulleres vivían atrapadas en matrimonios opresivos, non existía a posibilidade de divorcio e a boa cuna non aseguraba un mellor trato. As fillas da nobleza pasaban de mano en mano como propiedades, eran moeda de cambio para tratos politicos e negocios importantes.

De modo que só había unha forma de escapar: a morte do amo.

A Giulia, que era madre dunha nena, se lla consideraba unha muller moi bella e distinguida. Quenes a coñecian veían normal que, tralo fallecimiento do cónyuge, pasara largos ratos nas perfumerias da sua cidade, deleitandose con fragancias para superar a pérdida.
Sen embargo, Giulia non era unha clienta mais: o que a ela lle interesaba era averiguar como se fabricaban as pocions.

Tras moitas horas observando a maestros alquimistas, Giulia dio con la fórmula que andaba buscando. Non era unha esencia perfumada, nin agua de rosas, senon un grácil veneno que acabou facendose famoso en toda Italia.
Sería bautizado anos despois co apelido da sua autora, Aqua Toffana, e a sua composición era a seguinte: arsénico, plomo e o arbusto belladona, unha planta que xa se utilizaba en exipto como narcótico, na antigua Grecia como afrodisíaco e na idade media pasou a formar parte da botica das bruxas.

Giulia intuiu que moitas mulleres desearían facerse com algunhas gotas, pues se trataba dun medio para la venganza muy util para señoritas e señoras: o veneno era indetectable, non tiña sabor e non deixaba rastro visible no cadaver. Non había autopsia capaz de detectalo.

Giulia formou á sua filla na fabricacion e a venta, mudouse a Roma reclutou a varia axudantes. Dende alí creou unha complexa rede de distribución: a toxina viaxaba en botes de maquillaje ou en pequenos frascos pensados para almacenar agua bendita e decorados coa imaxe de San Nicolas.
A administración da droga era facil e prometia discreción: sólo debían deixar caer unhas gotas sobre o guiso do día, ou nun vaso de bebida.
Despois da primeira toma, o home se sentiria cansado, con sintomas parecidos aos do resfriado. Trala segunda toma querria ir ao hospital e despois da terceira e probable que ordenarano seu ingreso nun hospital. Trala cuarta, o marido habria morto, e as asesinas podrian chorar afligidas a sua desaparición mentres organizaban a sua nova vida.

Era inimaxinable que entre todos os cosmeticos dun tocador se escondera un veneno letal, era impensable que unha esposa odiara ao seu marido. Giulia Toffana convertiuse nunha sicaria pionera que basaba su estrategia en reunións e o boca-oreja, como quen organiza un tuppersex. As clientas satisfechas recomendaban a Agua Toffana a outras mulleres que necesitaban axuda.

O éxito foi tal que Giulia e o seu equipo foron descubertas. Se di que cando unha das suas clientas estaba a punto de servir un plato de sopa envanenada ao sue marido arrepintiuse, confesou, desvelando o apelido da sua proveedora.

O negocio de Toffana foi exposto ás autoridades papales e o rumor extendouse: moita xente apollou publicamente á alquimista e a sua filla, mentres que outros denunciaban que a quelas mulleres habian envenenado a auga de Palermo, Napoles e Roma.

As toffana refuxiaronse nunha igrexa, pero a policia entrou no santuario para interrogalas.
A leyenda di que Giulia foi torturada ata confesar a magnitude do seu crimen: recoñeceu haber provocado a morte a 600 homes solo en Roma entre 1633 e 1651.
En Xullo de 1659, Giulia Toffana foi executada xunto a sua filla e catro das suas axudantes. O lugar elixido foi a praza de Campo de Friori. O seu cadaver foi lanzado dende o alto da igrexa que lle habia servido de refuxio momentáneo para o seu gran pecado.

Toffana foi unha asesina en masa, pero tamén a unica proveedora de herramientas de autodefensa para as mulleres da época, victimas de todo tipo de abusos e atrocidades. Sobre carentes de voz e credibilidade.